Acı sofrasında dertler katığımızdı bizim,
Ağlamak kolaydı da gülemiyorduk,
Yaşadıklarımız hep imtihandı.
Hayat zordu da ölemiyorduk.
Kimimiz bir sevgiliye aşıktık çaresiz,
Kimimiz ekmek bulamıyorduk.
Bazen düşüyorduk;
Bir ağaçtan düşen yaprak misali,
Düşerken ;
Tutunduğumuz dallar kırılıyordu.
Biz kırılıyorduk
Dünya denen tiyatro sahnesinde,
Rolümüz hep dram oynamaktı.
Arada bir reklam girerdi de hayatımıza.
Biz biraz gülümserdik.
Sonra reklam biter,
Dramımıza devam ederdik.
Ya bu dünya da bir terslik vardı.
Ya bu sahnedeki rolümüz zordu.
İmtihan zoru yaşarken imtihandı.
Yoksa imtihan´ın ne anlamı vardı.
Saf altın değerindeydi
Sevdiklerimiz bizim için.
Kıymet bilirdik de,
Kıymetimiz hep ucuza giderdi.
Tartı da ağırdık ,
Ayarımızı yüksek bilirdik,
Fakat hep vefasızlıklara yenildik.
Hep biz çok severdik,
Nedense yine biz kaybederdik.
Sevdiklerimizin huzurunda,
Mutluluğu arardık da
Acıyı yine hep biz çekerdik.
Aslında biz de gülerdik bazen.
Bayat ekmek tadındaydı neşemiz.
Ama olsun bayatta olsa ekmek nimetti.
Hayat zoru yaşarken
İyinin değerini anlamak için,
Kötüye de şükretmesini becerebilmekti.
Ve hayat ; acısıyla,tatlısıyla
Her şeye rağmen gülebilmekti.
